In ons eerste verhaal hebben wij verteld over onze tweelingwederhelft; de terrortweeling, bestaande uit Messa en Terel. Wij hebben toen ook medegedeeld dat deze terrortweeling was ontsnapt, wat natuurlijk erg ongewenst is. Gelukkig kregen wij niet veel later een anonieme tip die luidde dat Terel en Messa in Rome gesignaleerd waren. Dus wij wachtten geen enkel moment en wij pakten onze biezen. Toevalligerwijs ging onze eigen school ook naar Rome, dus dat was weer mooi meegenomen.
Wij gingen dus naar Rome met onze school als dekmantel, wij waren dus undercover. Wij pakten onze koffers, en deden die boven ons hoofd, zodat wij onder de koffers waren. Ingenieus van ons, nietwaar? Toen wij in Rome waren aangekomen, hadden wij het volgende plan; overdag braaf meedoen met de excursies van onze school, en ‘s nachts op zoek naar onze tweelingwederhelft. Een waterdicht plan, want slaap is nou eenmaal zwaar overschat. Wij deden dit, zodat onze school niks zou vermoeden over deze geheime missie. Stel je voor dat ze erachter kwamen dat Messa en Terel hier vrij rondliepen? Dan zou de Rome-reis binnen de kortste keren afgelast worden, wat natuurlijk ontzettend jammer zou zijn. Wat ons bij aankomst wel wat ongerust maakte, was het feit dat Rome nog niet in puin lag en we nog geen enkele KillerCavia hadden vernomen, dat kon maar één ding betekenen, ze waren iets groots van plan! Helaas wilde ons nachtelijk onderzoek niet erg vlotten, aangezien de terrortweeling als onze wederhelft óók geniaal is en ze dus ook precies weten hoe ze sporen voor ons moeten uitwissen. Maar toen hadden we met school een excursie naar het Forum Romanum, dat bekende Forum met allemaal ouwe stenen uit de oudheid. Daar liepen wij over rond, van docent naar docent hobbelend om paw patrol-stempels te verzamelen, want dat was wat wij daar moesten doen. Op een gegeven moment moesten wij op zoek naar meneer Blauw om daar die uitzonderlijk kunstige paw patrol-stempel te bemachtigen. Wij dachten hem toen gevonden te hebben bij de aangegeven plek, maar dit bleek hem niet te zijn. Het bleek meneer Rood te zijn, de docent van het Gurmellius Mymnasium, die school die op spijtige wijze opgeblazen was. Hij keek ons even met doodsangst aan, hij kon immers niet zeker weten of wij niet dé terrortweeling waren. Gelukkig had hij snel door dat wij niet dé terrortweeling waren en hij zei tegen ons: “Goed dat ik jullie hier tref, jullie hebben dus mijn bericht ontvangen over dat de terrortweeling hier is.” Wij keken elkaar even aan, meneer Rood was dus degene die de niet meer zo anonieme tip had gegeven. Toen wendde wij ons weer op meneer Rood en vroegen hem hoe hij erachter was gekomen dat de terrortweeling hier rondliep. Zijn antwoord maakte iets meer duidelijk: “Ik was gewoon op vakantie gegaan naar Rome, om aan traumaverwerking te doen en om mij op veilige afstand van die twee wandelende rampen te begeven. Jullie begrijpen dan ook vast mijn schok toen ik ze hier rond zag lopen! Ik twijfelde daarom ook geen moment en heb jullie gelijk geïnformeerd, want het leek alsof zij iets groots en gevaarlijk van plan waren. Meer weet ik helaas niet.” We moesten toen ook onze conversatie staken, want op dat moment kwam meneer Blauw aanlopen en gingen wij weer verder met onze excursie. Wat wij vergeten zijn te vermelden is dat wij die ochtend op de Palatijn stonden, waar wij een prachtig concert kregen van meneer Caspers, die het nummer ‘Constantijn heeft een hobbelpaard’ zong. Voor als jullie het nog nooit gehoord hebben, hier is de songtekst:
Constantijn heeft een hobbelpaard Zonder kop en zonder staart Daarmee rijdt hij de wereld rond Zoooomaar in zijn blote cont- stantijn heeft een hobbelpaard (etc. etc.)
Ach, wisten wij toen maar dat de terrortweeling daar ook bij aanwezig was, en dat lied ook gehoord had, wat zij ook hadden gedaan, was het opnemen ervan. Jullie zullen nu vast al een klein idee hebben van wat er gebeuren zou, en wij zullen dat dan ook maar uitleggen. Messa en Terel waren helemaal ontroerd door dit prachtige, zeer diepgaande nummer. Zij vonden daarom ook dat heel Rome daarvan moest meegenieten. Terwijl wij verder gingen met onze excursies en nog steeds het spoor bijster waren, meneer Roods tip was niet zo nuttig geweest, ging de terrortweeling aan de slag met hun nieuwe project: Het Constantijn-project. Wat zij dus deden, kwamen wij achteraf achter, was dat zij overal in Rome, en dan ook werkelijk overal, luidsprekers neerzetten, ophingen en plaatsten. Op een of andere manier waren zij te weten gekomen dat wij ons op een bepaalde dag niet in Rome zouden bevinden, de dag dat we naar Pompeii gingen. Op die beruchte dag besloten ze hun duivelse plan uit te voeren. Nu ze alle luidsprekers goed geplaatst hadden, zetten ze dat verschrikkelijke nummer op. Overal in Rome was dus meneer Caspers te horen, die op herhaling ‘Constantijn heeft een hobbelpaard’ zong. Iedere Italiaan en toerist daar werd langzaamaan gek, zelfs de Paus werd niet gespaard. Dit was natuurlijk één van de catastrofaalste gebeurtenissen in de geschiedenis van Rome. Toen wij terugkwamen uit Pompeï was het nog steeds te horen en op het moment dat we uit de bus stapten wisten we direct wie dit had veroorzaakt. We besloten unaniem om niet te rusten voordat we die vreselijke terrortweeling te pakken hadden. Toen bleek dat goed nadenken een zeer moeilijke opgave is, als er constant ‘Constantijn heeft een hobbelpaard’ in je oren schalt. Wij begrepen toen ook snel dat er lichte haast bij geboden was, want hoe langer het zou duren, hoe gestoorder iedereen zou worden (sommigen klommen al op de zuil van Trajanus in een wanhoopspoging aan het lied te ontsnappen. Anderen vielen op hun knieën voor het beeld, of eigenlijk het hoofd van Constantijn op de Capitolijn, in overtuiging dat het een straf van de oude keizer was). Gelukkig konden wij zelf nog wel genoeg nadenken om te bedenken waar Messa en Terel zich in zo’n uitzonderlijk bizarre situatie zouden bevinden, met hun vreselijke gevoel voor humor. Die wij trouwens echt, echt niet kunnen waarderen. Enfin, wij bedachten dus dat ze zich hoogstwaarschijnlijk op de boog van Constantijn zouden bevinden. Wij besloten de metro te pakken, maar toen we uitstapte bij de halte Colosseo, die zich het dichtst bij de boog bevindt, zagen wij daar een welbekend persoon liggen. Het was meneer Rood, met op zijn voorhoofd een afschuwelijk aantal lime-groene paw patrol-stempels gedrukt. Ach, arme meneer Rood, hij kwam voor traumaverwerking, maar het enige wat hij gekregen heeft is nog meer trauma. We wisten nu wel dat we op het goede spoor zaten, dus uiteindelijk was meneer Rood toch wel iets van nuttig. Wij renden verder richting die boog, terwijl dat afschuwelijke lied nog steeds door de straten galmde. Ons vermoeden klopte, op de boog zaten inderdaad Messa en Terel te genieten van de chaos om hen heen. Zij grijnsde maniakaal toen ze ons zagen aankomen. Met een soepele beweging sprongen ze van de boog af. Daarmee begon onze klopjacht door Rome. Ze slalomde tussen de gek geworden toeristen door, wij erachteraan. De jacht duurde eindeloos, tenminste zo leek het. Het valt niet aan te raden, een klopjacht houden op ‘Constantijn heeft een hobbelpaard’ door de wirwar van de straatjes in Rome. Wat uiteindelijk de ondergang van onze tweelingwederhelft was, was hun afwezigheid van de vaardigheid assertief oversteken. Wij hadden dat goed geleerd, en zij.. wat minder. Dus toen zij stonden te wachten voor een rood stoplicht, wat in Rome alleen maar een suggestie is, grepen we ze. We sleurden ze mee naar het hotel en stopten ze in onze koffers en dat was dat. Wat wel licht teleurstellend en problematisch was, was dat het liedje nog steeds niet gestopt was. Gelukkig vonden we de afstandsbediening van de honderden luidsprekers snel, het enige wat we nog hoefden te doen was het juiste knopje te vinden. Tenminste, als er knopjes op hadden gezeten. Het geval was namelijk dat het bestond uit een ingenieus kliksysteem waarbij men de afstandsbediening op de juiste manier moest klikken. Wij waren dus een beetje aan het klunzen met dat ding, niet wetend wat er nog meer met de afstandsbediening kon worden gedaan. Op een gegeven moment hoorden wij dus een harde knal van buiten komen en direct beseften we wat er was gebeurd. Voordeel was, het liedje was eindelijk gestopt! Nadeel was… we moeten met lichte spijt mededelen dat der Anblick van het Colosseum niet meer zo köstlich war… Geen zorgen, er was niemand aanwezig ten tijde van de ontploffing, want in het Colosseum stond het nummer op zijn luidst, en iedereen was die plek dus al voortijdig ontvlucht. Maar voor de mensen die nu nog steeds teleurgesteld zijn, heeft onze trouwe sponsor Warenhuis Thomassen het Colosseum weer razendsnel opgebouwd, waardoor we het die volgende dag weer konden bezichtigen. Ondertussen zijn we soort van veilig thuis aangekomen, en de terrortweeling zit weer in onze kelder opgesloten, nu met een super stevig, extra dik slot, ook nog extra beveiligd met een tiendubbel kliksysteem van Warenhuis Thomassen (Dit is totáál geen product placement). Oh, en voor de mensen die zich ongerust maken over die arme meneer Rood, tja, we weten zelf ook niet hoe het met hem is afgelopen, vast wel goed.
