Onder de douche krijg je opeens het gevoel alsof iemand je begluurt, dit wordt je einde! De moordenaar staat achter het douchegordijn en dan… Als je dit ooit hebt gedacht kijk je waarschijnlijk te veel films, maar ben je ook zonder dat je het weet beïnvloed door Psycho (1960). Ook al heb je deze film van Alfred Hitchcock nog nooit gezien, feit is dat het beroemde werk van grote invloed is op media die jij consumeert: de douchemoord, het klassieke slasher-geluid hoorbaar tijdens de gruwelijkheden en überhaupt het idee dat de mens het grote kwaad kan zijn. Al met al een geweldige horror film. Maar durf jij het aan?
De film start als een soort thriller. Een jonge vrouw, Marion Crane (Janet Leigh), steelt 40 000 dollar van haar baas om samen met haar vriend Sam (John Gavin) te kunnen gaan wonen (die moet namelijk alimentatie betalen aan zijn ex). Terwijl Marion de stad uit vlucht op weg naar Sam volgt een politieagent haar tot bij een autogarage (de nerveuze Marion gedraagt zich namelijk nogal verdacht). Je voelt de spanning opbouwen, maar ‘horror’ is op dit moment nog niet aan de orde.
Bijna aangekomen bij haar vriend maakt ze een tussenstop bij het afgelegen motel van Norman Bates (Anthony Perkins). Nadat ze bij Norman heeft gegeten neemt ze het spontane besluit om de volgende dag terug te keren en het geld terug te brengen. Maar ze krijgt nooit de kans om dat te doen. De befaamde douchescène wordt haar einde, maar vanaf dit moment verandert Psycho van een thriller in een echte horror film. Kortom, hier zien we niets minder dan de geboorte van het inmiddels welbekende slasher-genre.
De sfeer en richting van het verhaal slaan om na de douchescène. Het gaat niet meer om Marion die het geld heeft gestolen, maar over de vraag of Norman — of zijn hoogbejaarde moeder — haar heeft vermoord. En of zijn moeder überhaupt bestaat…
De scènes in Psycho illustreren die spanning waarvoor Hitchcock bekend staat, bijvoorbeeld wanneer Marion zit te praten met Norman. Het decor van de kamer schept ongemakkelijkheid. Na het gesprek volgt stilte. Als Marion dan voorstelt dat Norman zijn moeder in een instituut doet, klinkt opeens een viool op de achtergrond en gaat Norman gespannen zitten. Ook zonder zijn tekst geeft dit meteen het gevoel dat er iets mis is. Of neem de laatste scène in de film waar Norman recht de camera in een Kubrick stare doet — ondanks dat regisseur Stanley Kubrick dit stijlmiddel pas elf jaar later bedacht voor zijn film A Clockwork Orange (1971). De Kubrick stare is een inmiddels klassieke manier om waanzin in een personage te tonen door de acteur de camera in te laten kijken via de wenkbrauwlijn. Als je dit ziet kan er geen twijfel meer mogelijk zijn: deze gast is compleet gek in zijn hoofd.
Ook de Hitchcocks cameravoering is bijzonder creatief. Zonder ons iets te laten zien vertelt hij ons veel. In de douchescène zie je eigenlijk niks letterlijk gebeuren, maar toch is de horror duidelijk. Je ziet nooit het mes in haar gaan, je ziet niet eens echt dat ze naakt is. Je ziet haar tegenstribbelen, je ziet de slasher rondzwaaien met het mes en uiteindelijk is bloed zichtbaar op haar hand. De shots veranderen razendsnel, wat een gevoel van actie schept. Zo zie je maar weer hoe goed Hitchcock spanning kan uitbeelden. Als je deze
absolute klassieker nog steeds niet hebt gezien, raad ik je het aan — mits je het aandurft natuurlijk…
