Elke Murmelliaan heeft mij, maar dan voornamelijk mijn ontblote tanden en glimmende voorhoofd, kunnen zien op de Instagram-pagina van onze geliefde filosofiedocent, mijnheer Stein. Dat hij massaal foto’s van mij publiceerde was niet vanwege mijn beeldige vertoning en schattige lach. Neen, integendeel. Deze foto’s dienden als illustratie van ons avontuur op de A12 in Den Haag.
Sinds mijn deelname aan de A12-blokkade ben ik in de schoolgangen meermaals aangesproken door nieuwsgierige medeleerlingen: ”Klopt het dat jij op de A12 was laatst?”, vragen ze. ”En waarom dan?”, willen ze weten. Hoewel ik met liefde (en woede!) vertel over het klimaat en datgene wat mij ertoe zet om activistische bezigheden uit te voeren, leek het mij ook wel gemakkelijk om mijn overtuigingen eens op papier te zetten.
De wereld gaat kapot, en daarmee ook de toekomst van zowel de mensen als zo ongeveer alle andere organismen. Hoewel klimaatwetenschappers en activisten dit al jaren (heel veel jaren zelfs) roepen, gebeurt er nog vrij weinig. Ik word daar bang van, doodsbang zelfs. Er is een klimaatcrisis gaande, maar overheden schuiven dit opzij als een klein probleempje voor later en geven bakken en bakken met geld uit aan het subsidiëren van mega-vervuilers als Shell en Tata Steel. Die fossiele subsidies bedragen nog meer dan er gedacht werd: niet 4.5, niet 17.5, niet 30, ook niet 37, maar tot wel 46 miljard euro. Dat zijn een heleboel nullen (negen om precies te zijn) en is een heleboel geld, en ook nog eens een heleboel meer dan wat er naar het klimaatbeleid gaat. Is het woordje crisis niet helemaal binnengekomen bij de poppetjes in Den Haag die zich politici noemen?
Om duidelijk te maken dat er echt iets moet gebeuren besloot Extinction Rebellion om vanaf 9 september elke dag de A12 te blokkeren, tot de fossiele subsidies echt worden aangepakt. Daar wilde ik natuurlijk al te graag bij zijn (het plakken van stickers en posters op school werd niet zo gewaardeerd, het was dus tijd voor iets anders). Daarom stapte ik op de ochtend van 9 september, samen met mijnheer Stein, in de trein richting Den Haag. Uit praktische overwegingen niet gekleed als ijsbeer of andere harige viervoeter (ook vanwege mijn lichte afkeer van furries), maar in een waterbestendige outfit. In grote getalen marcheerden wij, onder leiding van de XR-drumband, de snelweg op. Met duizenden die allen het belang van de aanpak van de klimaatcrisis wél inzien zaten we de hele middag op het hete asfalt. We zongen, schreeuwden, lachten en dansten onder het waterkanon, maar dachten ook aan het vergaan van de aarde. Aan het einde van de middag werden we weggesleept, de politiebus in, en naar het ADO-stadion gebracht, waar een chagrijnig kijkende politieagent mijn vader belde om te laten weten dat ik opgepakt was vanwege het uitvoeren van een strafbaar feit. Iets met publieke manifestatie ofzo, wat best heel stoer klinkt. Eenmaal vrijgelaten liepen we met onze XR-vlaggen in de hand terug naar het station. ”Ik ga jullie doodrijden!”, riep een automobilist toen we een zebrapad overstaken.
Eenmaal bijgekomen van deze enerverende dag en mijn eerste kennismaking met de politie van Den Haag, sloeg ik de krant open, die vol stond met nieuwsberichten, opiniestukken en columns over de A12 blokkade en de fossiele subsidies. Opmerkelijk, en voor mijzelf actueel, vond ik het om te lezen wat men van de deelname van minderjarigen vindt. De politie liet na de eerste demonstratie weten een melding te hebben gemaakt bij Veilig Thuis van de ouders die hun minderjarige kinderen mee naar de demonstratie hadden genomen, want kinderen kunnen natuurlijk in geen geval een eigen mening hebben… Ik ben minderjarig, maar heb mijn ouders niet nodig gehad om te kunnen bedenken dat het klimaat verandert of om te kunnen bedenken dat ik op de A12 wilde zitten. Ik ging zonder mijn ouders, uit eigen overtuigingen demonstreren, omdat ik het democratische recht heb om dit te doen. Stemrecht heb ik nog niet, dus hoe kan ik anders mijn stem laten horen dan door te demonstreren? In de woorden van Burgemeester Halsema: ”Het is van belang dat kinderen op deze manier voor hun eigen belangen kunnen opkomen.”
Alle meerderjarige lezers zou ik willen oproepen goed na te denken over welk vakje u inkleurt tijdens de komende verkiezingen. Denk op zijn minst heel veel aan de toekomst van de aarde en alle bewoners ervan.
Met liefde en woede,
Nynke Meijer
