Ze kon bijna niet meer, zo hard had Diane nog nooit gerend, zou ze het halen? De rivier leek zo ver, maar ze moest door. Ze haalde zich open aan alle takken in het dikke struikgewas, maar ze voelde het niet. Net als ze al die tijd niks had gevoeld.
Het was nog maar iets meer dan een week geleden dat ze wakker werd, maar het voelde als een jaar. Het voelde als wakker worden uit een diepe slaap, alsof alles een soort nachtmerrie was geweest, waar ze in vast zat. Maar het was echt, twee jaar geleden was haar hele bestaan veranderd.
Ze keek achterom naar Louise, die rende vlak achter haar, ook onder de schrammen en butsen, maar ze moesten door, naar de rivier. Daar wachtte Olivier haar op, Diane´s broer, die al die tijd wakker was geweest en het verzet had geleid.
Twee en een half jaar geleden was de destijds geliefde politicus William van Sochteren aan de macht gekomen. Op het eerste gezicht leek alles goed te gaan, alles leek zelfs beter te worden, hij kwam al zijn beloftes na. Het enige rare was dat een volledig onbekende vaccinatie opeens verplicht was. Velen vonden het raar, maar vertrouwden het omdat de nieuwe regering het zo goed deed. Er waren groepen die er tegen waren. Toen die protesteerden, werden ze gearresteerd. Een paar dagen na deze arrestaties kwamen ze vrij en waren ze volledig van gedachten veranderd.
Ze hoorde Olivier schreeuwen, ze hoorde de woorden maar verstond ze niet. Opeens hoorde ze achter haar iets op de grond ploffen. Het was Louise, ze lag op de grond en kroop snel achter een dikke boom, toen verstond Diana Oliviers woorden; ´Ze hebben geweren, zoek dekking!´. Diane dook direct achter de boom en bewoog zich geruisloos richting de rivier terwijl ze zich achter bomen verscholen hield.
Op de dag dat Diane ontwaakte was ze in het park aan het wandelen met Louise. Opeens sprong een wildvreemde man achter een boom vandaan en spoot met een naald een vloeistof in haar been. Daarna werd alles zwart. Ze werd wakker, ze lag op een bed, naast haar zat de man uit het park. Hij zat aan een soort bureau te werken, toen ze in het bed bewoog keek hij op. Hij sprong op en omhelsde haar, maar ze gaf hem een klap. Toen hij verschrikt achteruit schoot, herkende ze hem; Naut, de beste vriend van haar broer. Waarom had ze hem niet eerder herkend?
De kogels waren overal, het enige wat Diane hoorde was het geluid van pistolen. Of waren het geweren? Ze wist het niet eens meer. Was Louise nog achter haar? Of had een kogel haar te pakken gekregen? Ze dacht aan de twee jaar die ze samen gemist hadden, de twee jaar waarin ze had gedacht dat het haar beste vriendin was.
Voor het eerst in twee jaar had Diane echt nagedacht. Dat besefte ze op het moment dat ze Naut herkende. Ze had alles gedachteloos uitgevoerd, zonder emotie te tonen. Niks. Naut had Olivier gehaald die Louise bij zich had. Nadat ze elkaar uitbundig hadden begroet, vertelde hij haar wat er was gebeurd de afgelopen twee jaar.
Nog 100 meter te gaan, Diane keek om, Louise tijgerde achter haar aan. Ze kwamen steeds dichter bij de boot, maar Diane had ook gezien dat de agenten steeds dichterbij kwamen. Nog 70 meter. Zou ze het halen? Op dat moment stopten de kogels heel even. Diane had geen idee waarom. Maar ze maakte een keus, zo zouden ze het nooit halen voordat de agenten er waren. Ze schreeuwde tegen Louise ´Laatste sprintje´ en zette het op een lopen.
Olivier vertelde dat hij bij een organisatie had gezeten die tegen de vaccinaties was, maar deze organisatie wilde het afwachten. Ze hadden gezien hoe anderen werden opgepakt en toen ze vrij werden gelaten, gehersenspoeld leken. Ze wilden dit ontwijken en onderzoeken wat er aan de hand was. Twee maanden nadat het vaccin verplicht was, herkende niemand Olivier meer, niemand toonde emotie, alles leek georganiseerd. Toen was het vrij duidelijk wat er aan de hand was. Mensen die het nog niet hadden werden opgespoord, opgepakt en kregen het toegediend. De organisatie waar Olivier bij zat had van te voren al maatregelen genomen. Al hun leden waren ondergedoken en hadden een valse indentiteit met de bijbehorende papieren. Olivier was ook ondergedoken.
Diane was bijna bij de kant van de rivier. Het water was zo dichtbij, haar vrijheid lag voor het oprapen. De kogels begonnen weer en op dat moment hoorde ze een gil. Instinctief draaide ze zich om en zag Louise tegen een boom aan zakken, terwijl ze met haar handen een gat in haar buik probeerde te dichten. Haar lichtgele trui werd steeds roder gekleurd. Diane rende meteen naar haar toe om haar te helpen.
Het vaccin, dat bijna de gehele bevolking had gehad, was geen vaccin. Er zat een stofje in waarmee de regering iedereen kon controleren. Ze konden hun acties en emoties volledig controleren. Ze vonden dit nodig om mensen tegen zichzelf te beschermen, als mensen emoties voelen gaan ze vechten en verwoesten ze alles. Doordat ze deze emoties nu onder controle hadden , kon de perfecte samenleving worden gevormd, in vrede. Ze hadden volledige macht over de bevolking. Bovendien konden ze nu ook mensen met elkaar ¨combineren¨ zonder dat ze last hadden van gevoelens zoals liefde en haat. Hierdoor werden de perfecte matches gemaakt opdat de overheid de perfecte kinderen zou hebben voor hun samenleving. Ook hoefden ze nu geen rekening te houden met iemands seksualiteit, omdat hun gevoelens volledig in de hand van de overheid waren.
Diane deed meteen haar trui uit en drukte hiermee op het gapende gat om het bloeden te stelpen, maar zij wist ook dat Louise het niet zou redden. Ze konden niet naar een ziekenhuis, ze waren nog niet eens bij de boot. Maar ze moesten het redden, ze zouden het redden. Ze kon Louise toch niet achterlaten? Ze riep in blinde paniek naar Naut en Olivier om hulp. Hoe kon alles zo fout gaan? Ze hadden een waterdicht plan!
Voor de ontsnapping, nadat Olivier alles had uitgelegd wat hij wist over de overheid en het vaccin, bleven Diane en Louise nog een week in het lege pakhuis om aan te sterken en het nieuws te verwerken. Ze moesten daarna vanuit het pakhuis door een bos naar een rivier lopen, om daar met een boot naar de organisatie te gaan. Het was nog geen 2 kilometer naar de rivier. Naut en Olivier zouden een storing veroorzaken in de camerabeelden zodat ze niet opgemerkt zouden worden door de opsporingsagenten van de overheid. Bovendien zouden ze ’s nachts gaan, zodat ze in het donker minder goed zichtbaar waren.
Maar de middag voordat ze hun plan wilden uitvoeren werd er opeens op een van de deuren van het pakhuis gebonsd. Het waren de opsporingsagenten die een tip hadden gekregen. Diane en Louise glipten door de zijdeur naar buiten en renden door het bos heen richting de rivier. Naut en Olivier waren een halfuur daarvoor al naar de boot gegaan om de laatste voorbereidingen te doen.
Olivier schreeuwde vanaf de boot naar Diane; ´Diane, ze gaat het niet redden. Er is te weinig tijd, ze zijn vlak achter je. Als je haar niet achterlaat, eindig jij hetzelfde!´ Op dat moment fluisterde Louise; ´Ga maar, red jezelf. Ookal krijg je me mee op de boot, ik red het toch niet. We kunnen niet naar een ziekenhuis en de organisatie is veel te ver weg. Je moet me alleen beloven dat je me nooit zal vergeten. Nooit.´ Ze sloot haar ogen en er stroomden tranen uit haar ogen. ´Ik zal je nooit vergeten, Louise. Ik zal elke keer als een zonnebloem zie aan je denken. Ik hou van je.´ zei Diane. Na deze woorden draaide ze zich om en rende ze naar de kant. De laatste meters legde ze af. Haar hele leven was veranderd na die ene dag waarop William van Sochteren was verkozen. Ze was haar leven kwijtgeraakt en de persoon van wie ze het meeste hield moest ze net achterlaten. Ze bereikte de ant, de kogels vlogen overal.
Diane zette zich af en sprong.
