[red.]: de onderstaande fragmenten zijn afkomstig uit een roman-in-wording. Gegrepen? Watch this space!
De groep dwaalde verder door de gangen. Ze hadden de fenix niet meer gezien en Henry zweeg de gehele tijd. Overal dwaalde Maria’s herinneringen, maar niemand lette er meer op.
‘Hoe kom je aan die littekens?’ vroeg Maria om de stilte te verbreken. Ze wees naar Macnes arm. Nu hij zijn jas niet droeg, waren zijn littekens zichtbaar. Zijn bovenarmen zaten onder de littekens en op een van zijn onderarmen liep ook een grote.
‘Eerlijk gezegd, weet ik dat niet. Strega heeft ons tegen zoveel monsters laten vechten en ons zo vaak gestraft, dat ik niet meer weet welk litteken bij welk monster of straf hoort,’ zei Macnes.
‘Strega liet jullie tegen monsters vechten? Waarom zou je dat doen?’ vroeg Selena ongelovig.
‘Om te verzekeren dat we sterk genoeg voor haar waren. Versla het monster of sterf,’ zei Mogana.
‘We versloegen elk monster, maar niet zonder de prijs te betalen,’ zei Macnes.
‘Hoe kan het dat ik jullie littekens nog nooit heb gezien?’ vroeg Selena.
'We kunnen ze goed verbergen,’ zei Mogana. Ze trok haar handschoen uit en liet haar hand zien. Haar hand was volledig verbrand. Selena keek geschokt naar haar hand.
‘Was er dan echt helemaal niemand die het voor jullie opnam?’ vroeg ze.
‘Ik zou willen dat we dat konden, maar ieder die tegen de koningin in ging, betaalde dat met zijn leven,’ zei Markus. Er liep een rilling over zijn rug.
‘En jullie vader? Ik heb gehoord dat hij erg machtig was,’ zei Maria. Mogana draaide zich met een ruk naar Maria. Het vuur stond dreigend in haar ogen.
‘Spreek nooit over mijn vader,’ gromde ze. Maria schrok van haar reactie en de illusies kleurden kort zwart.
‘Misschien moeten we het jullie vertellen,’ zei Macnes.
‘Waag het niet, jij wilt het niet over je verjaardag hebben en ik wil het niet over mijn vader hebben,’ zei Mogana.
‘Ik zal de reden van mijn haat naar mijn verjaardag zeggen,’ zei Macnes. Mogana twijfelde. Aan de ene kant wilde ze haar vader vergeten. Aan de andere kant wilde ze de reden van Macnes haat naar zijn verjaardag al haar hele leven weten.
Mogana zuchtte. ‘Vooruit dan, maar ik zal niets over hem zeggen,’ zei ze. Macnes staarde naar zijn lichtbol en begon te vertellen: ‘Pap was een vriendelijk persoon en inderdaad de enige die het voor ons op nam. Hij was de enige die bestand was tegen Strega’s woede. Hij was degene die me leerde tekenen en elk jaar, op mijn verjaardag, gingen we naar de bossen om daar de dieren te tekenen. Ik weet niet waarom, maar op een dag, de dag van mijn verjaardag, ging hij weg. Ik kon hem nog net zien wegrijden en sinds die dag heb ik niets meer van hem gehoord. Mijn verjaardag is een herinnering aan die dag dat hij ons heeft achtergelaten en ik kan die dag niet meer denken aan mijn verjaardag, zonder te herinneren dat hij weg is.’
‘En ik maar denken dat jullie vader vermoord was door Strega,’ zei Maria.
‘Ik moet u vertellen dat Strega zielsveel van haar man hield, het is erg jammer dat hij weg is gegaan,’ zei Markus.
‘Hij was vast net zo slecht als Strega,’ zei Maria.
‘Nee, dat was hij niet. Hij was lief en vriendelijk. Ik hield ervan om samen met hem sterren te kijken. Zijn vertrek heeft mijn hart gebroken,’ zei Mogana.
‘Kijk wie er toch wil praten,’ zei Macnes. Mogana krulde haar zwarte haarlok om haar vinger. ‘Deze lok is zwart geworden na zijn vertrek,’ zei Mogana.
‘Ik dacht dat het geverfd was,’ zei Selena. Mogana schudde haar hoofd.
‘Dit is allemaal heel leuk en aardig, maar kunnen we ons focussen om hieruit te komen?’ vroeg Henry.
‘Ik dacht dat je je ketting wilde vinden,’ zei Mogana.
‘Dat wil ik ook, maar Flames heeft vast de uitgang gevonden,’ zei Henry.
‘Soms vraag ik me af of je hart niet van steen is,’ zei Macnes. ‘Wie zegt dat ik een hart heb,’ zei Henry.
‘Je hebt gelijk, je hebt een blok ijs op de plek waar je hart hoort te zijn,’ zei Mogana.
‘Jongens, Samantha heeft weer een visioen,’ zei Selena. Samantha had niet eens door dat haar ogen weer groen gekleurd waren en ze had de duizeligheid ook niet gevoeld, maar nu voelde het alsof ze op een vlot zat, terwijl het stormde. Toen Samantha flauw viel, kon Henry haar net op tijd opvangen voordat ze de grond raakte.
‘Is dit een gewoonte van haar?’ vroeg Henry geërgerd.
‘Helaas wel,’ zei Mogana. ‘Waag het niet haar iets aan te doen,’ gromde Macnes.
‘Ik weet niet of je het door hebt, maar ik heb mijn handen vol,’ zei Henry.
‘Kunnen we haar los laten?’ vroeg Mogana.
‘Haar lichaam kan op dit moment verplaatsingen waarnemen. Te veel beweging
zou haar visioen kunnen verstoren en Samantha ernstig verwonden,’ zei Selena.
‘U zou onder geen enkele voorwaarde een visioen moeten verstoren, alleen de krachtigste zieners kunnen dat aan,’ zei Markus.
‘Fantastisch, Samantha leven ligt in Henry’s handen,’ zei Mogana.
‘Ik heb hier net zo veel zin in als jij, maar we hebben geen keus,’ zei Henry.
‘Wat moeten we nu doen?’ vroeg Maria.
‘We kunnen beter doorlopen. Wie weet vinden we een uitgang,’ zei Macnes. Ze liepen verder door de gangen. Samantha gedragen in Henry’s armen.
__________
Samantha werd langzaam wakker. Ze hoorde voetstappen en ze voelde sterke armen om haar heen. Samantha opende haar ogen. Ze kon aan de zwarte jas zien dat Henry degene was die haar droeg. Even stond de tijd stil. Samantha voelde zijn borstkas regelmatig op en neer gaan en zijn ademhaling klonk kalm.
‘Eindelijk wakker, schone slaapster,’ zei Mogana.
'Mooi, dan kan je nu zelf lopen, hoogheid,’ zei Henry. Hij liet Samantha los.
Samantha lande hard op de grond. Henry liep om haar heen, alsof ze niet bestond. Samantha gooide een steen naar Henry en de steen raakte hard zijn achterhoofd.
‘Au! Kun je daar mee ophouden?’ vroeg Henry kwaad.
‘Volgens mij heb je haar kwaad gemaakt,’ zei Mogana.
‘Er zijn al zoveel mensen kwaad op mij, daar kan een koningin ook wel bij,’ zei Henry.
‘En ze is een grote meid, ze kan makkelijk zelf lopen.’ Samantha stak haar tong naar Henry uit en stond op.
‘Waar ging je visioen over?’ vroeg Selena. Samantha wees naar de lucht. Flames vloog rondjes in de lucht. Henry’s ketting schitterde in het licht van de lichtbollen.
‘Hij vliegt al uren boven ons, maar Henry durfde niet te schreeuwen, omdat hij bang was dat hij jou zou wakker maken,’ zei Mogana.
Samantha keek Henry verbaasd aan.
‘Ter verdediging, jullie zouden me vermoord hebben,’ zei Henry.
‘Dat is waar,’ zei Mogana.
‘Maar nu slaapt hare majesteit niet, dus Flames kom nu naar beneden!’ schreeuwde Henry. De fenix vloog iets verder de tunnel in en landde op een steen. Hij liet de ketting uit zijn bek vallen. Henry rende naar hem toe, griste de ketting van de grond en deed hem om.
‘Mooi, we hebben de ketting, nu kunnen we de uitgang zoeken,’ zei Mogana.
